1. James Blake - The Colour in Anything (Universal)

Νομίζω ότι είναι η σύγχρονη εκδοχή του νεαρού Stevie Wonder. Καθοριστικός σε ό,τι αφορά τον ήχο του σύγχρονου RnB (ποιος ξέρει πώς θα ακούγονταν το Lemonade και το Blonde χωρίς εκείνον) και εξαιρετικός συνθέτης με μοναδική αντίληψη της μελωδικότητας.
Δε γράφονται εύκολα "Noise above our heads", "I hope my life", "Choose me" και "Modern Soul".

Το Songs in the key of life κυκλοφόρησε ακριβώς 40 χρόνια πριν, με τον ίδιο αριθμό κομματιών (17).

2. Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree (Bad Seed Ltd.)

Είναι ωραία τα απροσδόκητα. 

Δεν περίμενα να γίνει δεκανίκι μου το Skeleton Tree, σίγουρα δε φανταζόμουν ότι ο Nick Cave μπορούσε να γράψει το Anthrocene ή ότι θα τραγουδούσε ποτέ όπως στο "I need you".
Συμπυκνωμένη ουσία.

3. Radiohead - A Moon Shaped Pool (XL Recordings)

Στο ένατο άλμπουμ δεν έχουν να αποδείξουν κάτι, έχουν ξεπεράσει τις στουντιακές αναζητήσεις και περιορίζονται στο να γράφουν εξαιρετικά τραγούδια. Πουθενά δε γίνεται πιο αντιληπτό αυτό, από τα 2 βίντεο που έκαναν για το present tense και το numbers αντίστοιχα. Ο Jonny και ο Thom, με το σταθερό beat ενός drum machine, σε παίρνουν και σε σηκώνουν.

4. David Bowie - Blackstar (Columbia)

Η δανεισμένη φυσαρμόνικα από το "A new career in a new town" στο "i can't give everything away", το τελευταίο κομμάτι του τελευταίου του δίσκου, είναι ένα υπέροχο κλείσιμο ματιού, ένας ήχος που με μαγικό τρόπο συνοψίζει την καριέρα του.
Ευτυχώς, ο δούκας είναι παρών. Τον ακούω σε όλους τους μουσικούς, σε όσες λίστες διαβάζω τις τελευταίες μέρες.

5. Andy Stott - Too Many Voices (Modern Love)

​

Κάπου ανάμεσα στις παχιές μπασογραμμές και τα χαμηλά bpm, έχει τρυπώσει η εμπειρία του David Sylvian με την ανατολή, ιδέες από το Tin Drum και το Bamboo houses με τον Sakamoto. Το ταίριασμα είναι καθηλωτικό, κάθε που φτάνει στο τέλος, το repeat είναι αυτονόητη ενέργεια.

6. PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project (Island)

​

Ήταν καιρός να γυρίσει στα blues και το έκανε σαν να μην πέρασε μέρα από το αριστούργημα του 1995, μόνο που πλέον έχει την άνεση να βγάζει αυθόρμητα singalong με στίχους όπως

"Now you see them, now you don’t

Faces, limbs, a bouncing skull”.

14 - 7: Autechre, Case/lang/veirs etc.

14. Autechre - Elseq 1-5 (Warp)
Υπάρχει ο Neil Young που πιστεύει στο Pono, υπάρχουμε κι εμείς που θεωρούμε ότι καλώς οι Autechre εξακολουθούν να κυκλοφορούν δίσκους(;).

13. Case/lang/veirs - Case/lang/veirs (Anti-)
Μετά βέβαια έρχεται η KD Lang, τραγουδάει το Blue Fires και αναρωτιέσαι τι διάολο κάνεις με τους Autechre.

12. Frank Ocean - Blonde (Boys Don't Cry)
Δεν ξέφυγε ούτε ο Frank Ocean από το κυνήγι του νέου ήχου και τη νόρμα των πολλών συντελεστών. Κάποιες φορές τα καταφέρνει περίφημα (Self control, Seigfreid, Pink + White, Ivy και Nikes), τις υπόλοιπες νοσταλγώ τη συνοχή του ντεμπούτου.

11. Divine Comedy  Foreverland (Divine Comedy Records)

10. Kevin Morby - Singing Saw (Dead Oceans)

09. Jim James - Eternally Even (Capitol)

08. Leonard Cohen - You want it darker  (Columbia)

07. A Tribe Called Quest - We got it from Here... Thank You 4 Your service (Epic)

15. Anonhi - Hopelessness (Secretly Canadian)

​
Οι στίχοι, οι ενορχηστρώσεις, οι συνεργάτες και το tracklist που βγάζει αποτελέματα όπως

I don’t love you anymore / Obama

Violent men / why did you separate me from the earth?

Crisis / Hopelessness

16. Carla dal Forno - You Know What It’s Like (Blackest Ever Black)

Τελευταία μου αρέσει να το ακούω μετά από τη Nebraska του Bruce.
Μπορεί να είναι το κόκκινο πλαίσιο γύρω από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, το δωμάτιο ως στούντιο ή τα αυτοκίνητα στους στίχους, έτοιμα να βγουν στον road to nowhere.

17. The Radio Dept. Running Out of Love (Labrador Records)

​Έκαναν τον πιο πολιτικό τους δίσκο και κατάφεραν να τον ενορχηστρώσουν στα 4/4 με cowbells και φανταστικές μπασογραμμές. Ανεβαίνεις στην πίστα και τραγουδάς:

“You keep talking middle ground

So sick of hearing about that middle ground

This is it, you can’t go ‘round

There’s just no other middle to be found”.

Άριστα στα παιδιά από το Lund.

18. Parquet Courts - Human Performance (Rough Trade Records)

It comes through the window
It comes through the floor
It comes through the roof and
It comes through the door
Dust is everywhere, sweep.

Η σκόνη είναι παντού και ο Jonathan Richman πρέπει να ’ναι περήφανος.

19. Iggy Pop - Post Pop Depression (Loma Vista Recordings)

I’m gonna break into your heart λέει στην αρχή του δίσκου, στη δική μου μπήκε μάλλον εύκολα και για καλά. Ο τελευταίος των μοντέρνων μοιάζει τόσο ακμαίος που φαίνεται ότι θα’ ναι καιρό εδώ γύρω και αυτό είναι το καλύτερο παυσίπονο της φετινής χρονιάς.

20. Ultimate Painting - Dusk (Trouble In Mind)

Οι Ultimate Painting δεν ανήκουν στην εμπροσθοφυλακή του νέου ήχου. Είναι τόσο μακριά από τις στουντιακές καινοτομίες όσο το Dunedin από το Λονδίνο.

Δεν τους πολυνοιάζει όμως και μάλλον δικαιολογημένα γιατί αυτό που θέλουν, και κάνουν καλά, είναι να γράφουν ωραία 3λεπτα κομμάτια με λιτές μπασογραμμές, νωχελικά drums και πολύ reverb. Όλα αυτά ενορχηστρωμένα στο ύφος των Velvets της μετα-John Cale περιόδου.