Μου έτυχε δυο-τρεις φορές να φτάσω στον προορισμό μου και να περιμένω να τελειώσουν τα 9.30 λεπτά του "wakin on a pretty day" για να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου. Άλλη μία, πλησίαζα τα διόδια της Ελευσίνας και για να μην κόψω στη μέση το "Too Hard" αναγκάστηκα να κόψω την ταχύτητα στα 30 και να υποστώ το φτωχό (αλλά δίκαιο) υβρεολόγιο όσων με προσπερνούσαν.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μ΄αρέσει πολύ ο Kurt Vile, ακόμα περισσότερο με κάτω τα τζάμια και σταθερά χαμηλή ταχύτητα.
No comments:
Post a Comment